چرا

خوب چیه؟ بد چیه؟ راست چیه؟ دروغ چیه؟ کار درست کدومه؟ کار غلط کدومه؟ کدوم ارزش والا تره؟ میشه مردمو محکوم کرد که چرا به مسائل مهم و بنیادی فک نمیکنن و مثلا جزئیات زندگی یک بازیگر براشون مهم تره؟ یا اینکه اصلا به ما ربطی نداره و حق نداریم محکومشون کنیم؟ اگه اونا رو محکوم به سطحی نگر و کوتاه نظر بودن بکنیم، این سوال پیش نمیاد که چی باعث شده اینجوری بشن؟ خودشون مقصرن که دنبال پرورش و تقویت فکرشون نرفتن یا اینکه شرایط براشون جور نبوده و مثلا جوری بزرگ شدن و باهاشون رفتار شده که دنباله رو و سطحی نگر باشن و سوال نپرسن و جستجو نکنن؟ اصلا قبل از همه ی اینا حق داریم بگیم کسی که فکر میکنه و پرس و جو میکنه و کنجکاوه از بقیه برتره؟ کی گفته اونی که یه زندگی روزمره و عادی داره و با دنیای بازیگرا و خواننده ها و. خودشو مشغول میکنه از نظر فکری پایین تره؟ کی تعیین میکنه که فکر کردن و شک کردن ارزشمند و خوبه ولی همرنگ بقیه شدن بده؟ حق داریم به کسی خرده بگیریم که چرا از توانایی ذهنش در جهت مفید بودن استفاده نمیکنه؟ یا اینکه به خودش مربوطه و هر کسی راه و نظر خودشو داره؟ حق داریم شیوه زندگی و تفکر و عمل هر فردی رو ارزش گذاری کنیم؟ معیارمون چی باید باشه؟ اون معیار هر چی باشه، چرا اون معیار و مثلا یه معیار دیگه نه؟! چی باعث میشه که ما یک رفتار و گفتار رو اخلاقی بدونیم و دیگری رو بد و غیر اخلاقی و ناپسند؟ بخاطر نتیجه ای که باعثش میشه؟ یا بخاطر خود عمل؟ چرا یک عمل یا ویژگی باید به خودی خود ارزشمند باشه؟ ریشه ی این ارزشمند بودن یا ناپسند بودن چیه؟ چرا گاهی از یه جا به جای دیگه فرق داره؟