اثر

اکثر ما تو دوران نوجوونی خامِ اینجور حرفا و ایده ها میشیم و فک میکنیم که رسالت ما اینه که تو دانشگاه یه چیزی شبیه به انیشتن و ماری کوری و. بشیم و با اختراعات و اکتشافاتمون بشر رو ازمشکلاتش رهایی بدیم! برای خیلی از ما ها آدم بزرگ و تاثیر گذار فقط به صورت کسی تعریف میشه که یک چیز جدید خلق کنه و یا یک چیز جدید و شگفت انگیز رو کشف کنه و به مردم نشون بده. ولی بنظرم این طرز تفکر هم خیلی نادرست و دور از واقعیته، و هم بشدت آسیب زننده.

احتمالا همه قبول دارن که افراد معروفی مثل ادیسون و. آدمای بزرگی بودن و واقعا با کاراشون به بشریت خدمت کردن؛ ولی این موضوع نباید باعث بشه که ما فکر کنیم مفید و سازنده بودن فقط در همین افراد خلاصه میشه و لا غیر. اون کسی که یک داروی جدید کشف میکنه و جون چندین نفر رو نجات میده، کارش بزرگ و با ارزشه؛ ولی در عین حال، اون پزشک ساده و گمنامی که کارش رو درست انجام میده و با تجویز نکردن دارو های غیر ضروری از پیشرفت مقاومت آنتی بیوتیکی جلوگیری میکنه هم کارش با ارزش و مهمه. شاید مقیاس کار این دو نفر یکسان نباشه، ولی هر کدوم تو همون موقعیتی که بودن، با استفاده از همون امکاناتی که در اختیارشون بوده، کاری که میتونستن رو انجام دادن. این اشتباهه که کار اولی رو با ارزش و بزرگ جلو بدیم و کار دومی رو نادید بگیریم.

بنظرم اشتباهه که تو بچه ها این ذهنیت رو پروش بدیم که باید حتما مخترع یا مکتشف یا تمدار یا. بشن تا بتونن برای جامعه "مفید و بدرد بخور" باشن؛ شاید بهتره بهشون یاد بدیم که اگه تو هر جایگاهی که هستن کارشون رو درست انجام بدن، یه آدم با ارزش و مفید (از نظر ارزش های جامعه) محسوب میشن.