تصمیم گیری

دنیای ما واقعا جای عجیبیه. فک کن؛ یک پُستِ احمقانه یا یک ویدئویِ مبتذل و بی معنی از یه شاخِ اینستاگرامی یا یه مسئولِ بی شرف یا یه خُل مشنگی مثل امیر تتلو میبینی، خونت به جوش میاد و عصبانی میشی، یا شایدم به حماقت اون کسی که اون پست رو نوشته و اون ویدئو رو ساخته بخندی. بعدش اون پست رو برای دوستات میفرستی، شاید با این توضیح که مثلا "این کصخلو ببین" یا "این حرومزاده باز یه چرتی گفت" یا شبیه اینا (و البته دوستات هم احتمالا همین کار رو میکنن و اون پست رو با چند نفر دیگه به اشتراک میذارن).

احتمالا با این کار یکم خالی میشی، اون حسِّ عصبانیت یکم فروکش میکنه، شاید حتی بهت یه حسِّ خوب دست بده که با به اشتراک گذاری اون پست، بقیه رو آگاه کردی و بهشون نشون دادی که فلان آدم چقد بیخود یا بیشرف یا شُل مغزه. ولی اتفاقی که در اصل افتاده چیه؟ اینه که با این کار دقیقا اون فرد رو به هدفش رسوندی؛ ینی باعث شدی دیده بشه و مطرح بشه. جالب نیست؟ فک میکردی داری یه قدم مثبت در جهت مقابله با اینجور آدما ورمیداری؛ ولی در اصل بهش کمک کردی به هدفش برسه. برنده ی واقعی کسی نیست جز همون صاحب پست/ویدئو! دنیای عجیبیه.

کلا اگه دقت کنیم این قضیه قابل تعمیم به جنبه های دیگه ی زندگی هم هست. گاهی وقتا بین چیزی که به نفعمونه انجام بدیم و چیزی که دوست داریم انجام بدیم فاصله هست. ولی ما معمولا کاری رو انجام میدیم و راه حلی رو انتخاب میکنیم که راضی مون کنه؛ در حالی که اون کار یا راه حل ممکنه وما به سودِ ما و در جهتِ منافع ما نباشه؛ ینی یه جور تصمیم گیری احساسی (البته گاهی هدف ما فدا کردن سود و منفعت شخصی در جهت کمک به دیگرانه که اون بحثش طبیعتا جداست و مربوط به این بحث نمیشه). بنظرم این واقعیتیه که باید بهش بیشتر توجه بشه.